W artykule z 7 lipca wykazaliśmy, że pomimo braku prawomocności opisu i oszacowania, komornik sądowy przeprowadził licytację mieszkania.
Przypomnienie artykułu:
Kto imiennie z sędziów Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy za to odpowiada?
2 lipca tego roku czytelnik otrzymał nieprawomocne postanowienie Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy z 11 października 2023r. – o oddaleniu skargi na opis i oszacowanie. Teraz złożył zażalenie na to postanowienie. Wcześniej, bo w dniach 14-21 marca tego roku komornik przeprowadził e-licytację mieszkania.
Jakby tego było mało, czytelnik przysłał nam postanowienie, które otrzymał kilka dni temu. Jest to postanowienie sądu z datą 23 listopada 2023r.
To postanowienie również jest o oddaleniu skargi na opis i oszacowanie i dotyczy tego samego opisu i oszacowania nieruchomości.
Postanowienie ma inną datę i sygnaturę niż to z 11 października.
Co ciekawe, pod obydwoma postanowieniami (z 11 października i 23 listopada) podpisany jest sędzia Aleksander Domański.
Uzasadnienie postanowień jest prawie identyczne.
Nasuwają się zasadne pytania:
– Jak to jest możliwe, że jedna skarga jest rozpatrywana przez sąd pod dwoma sygnaturami?
– Jak to jest możliwe, że sędzia 23 listopada nie zorientował się, że 11 października już skargę rozpatrzył?
– Jak to jest możliwe, że postanowienia są identyczne?
Jan Wels
foto: Pixabay
Aktualizacja: 27 lipca
SSR Tomasz Pisarski, wiceprezes Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie:
– Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie realizuje wnioski o informację składane przez przedstawicieli mediów na podstawie art. 3a Ustawy z 26.01.1984 r., prawo prasowe (Dz.U.2018.1914 t.j.), co oznacza, że prawo dostępu prasy do informacji publicznej, reguluje Ustawa z 06.09.2001 r., o dostępie do informacji publicznej (Dz.U.2022.902 t.j.).
Wobec powyższego Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie udostępnia informację publiczną wyłącznie w zakresie uregulowanym ustawą o dostępie do informacji publicznej i w jej granicach. Podaje tylko informacje w zakresie swojej działalności, nie komentując czynności objętych niezawisłością sędziów, w tym nie podejmując polemiki z ich ewentualną oceną. Nie dokonuje interpretacji przepisów.
W odpowiedzi na Pana zapytanie mailowe z 22 lipca 2024 roku w trybie informacji publicznej informuję, że Dłużnik wysłał skargę (identyczną) 2 razy – i do sądu, i do komornika – natomiast zgodnie z art. 767 § 5 k.p.c. powinien wnieść ją za pośrednictwem komornika. Skarga wniesiona do sądu została zarejestrowana i rozpoznana pod sygn. I Co xxx/21, a skarga przekazana przez komornika – pod sygn. I Co yyy/21.
Brak podstaw do stwierdzenia, że sędzia, rozpatrując skargę w sprawie I Co yyy/21, nie wiedział, że rozpatrzył skargę w sprawie I Co xxx/21. Skoro sąd rozpatrzył obydwie skargi, oznacza to, że nie znalazł podstaw do odrzucenia żadnej z nich. Z uwagi na to, że skargi były identyczne, zostały jednakowo rozstrzygnięte.
Komentarz
Art. 199. § 2 kpc stanowi, że jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona, to sąd powództwo odrzuci. Przepis ten ma zastosowanie także do skarg na czynność komornika sądowego.
Poniżej przykładowe orzeczenie sądu w tym zakresie.
Sygn. akt II Cz 184/15 z 17 kwietnia 2015 r., Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny – Odwoławczy
Dłużniczka L. G. złożyła skargę na zajęcie jej rachunku bankowego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Inowrocławiu A. Z. w sprawie Km 732/12.
Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Inowrocławiu A. Z. ustosunkowując się do skargi wskazał, że czynność ta była już przedmiotem skargi w sprawie I Co 1653/12 i dotyczyła tego samego postępowania egzekucyjnego tj. Km 732/12.Wówczas Sąd Rejonowy w Inowrocławiu postanowieniem z dnia 19 czerwca 2012r. w sprawie I Co 1653/12 skargę dłużniczki oddalił
Postanowieniem z dnia 1 października 2014 r. Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w sprawie I Co 1770/14 odrzucił skargę.
W uzasadnieniu wskazał, że skarga dłużniczki na zajęcie rachunku bankowego została rozpoznana na mocy wskazanego postanowienia . W tej sytuacji Sąd odrzucił ponownie wniesioną skargę na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
Zażalenie na postanowienie złożyła dłużniczka.
W uzasadnieniu podniosła, że obecnie złożona skarga dotyczy zajęcia rachunku bankowego dokonanego przez Komornika w dniu 14 lipca 2014 r., nie zaś wcześniejszego zajęcia z dnia 13 marca 2012 r., które było przedmiotem badania przez Sąd Rejonowy w sprawie I Co 1653/12. Jednocześnie wskazała, że o nowym zajęciu dowiedziała się z pisma Banku (…) SA, które załączyła do zażalenia.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne.
Zgodnie z art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c, który poprzez art. 13 § 2 k.p.c. znajduje zastosowanie również w przedmiotowej sprawie, sąd odrzuci pozew, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona.
W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie odrzucił skargę dłużniczki, albowiem była ona już przedmiotem rozpoznania przez ten Sąd w sprawie I Co 1653/12 zakończonej wydaniem postanowienia z dnia 19 czerwca 2012 r. o oddaleniu skargi. W tejże sprawie dłużniczka kwestionowała zajęcie jej rachunku bankowego dokonane przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Inowrocławiu A. Z. w sprawie Km 732/12. Czynność tę organ egzekucyjny przeprowadził w dniu 13 marca 2012 r. Analiza akt egzekucyjnych prowadzi do wniosku, że po tej dacie Komornik nie dokonał żadnego innego zajęcia rachunku bankowego dłużniczki. Zaś dokument przedłożony przez skarżącą zawiera błędną informację, jakoby do Banku (…) SA w dniu 14 lipca 2014 r. wpłynęło zajęcie komornicze. Analiza akt Km 732/12 wskazuje na to , że w dniu 26 maja 2014r. Komornik zwrócił się do Banku (…) SA w W., powołując się na zajęcie dokonane w dniu 13 marca 2012r. o realizację dokonanego zajęcia na swoje konto oraz podał adres PESEL dłużniczki/ k. 59 akt Km 732/12/.
Z całą pewnością nie było to zatem kolejne zajęcie rachunku bankowego.
W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy trafnie przyjął, że skarga dłużniczki dotyczyła pierwszego i jedynego zajęcia rachunku bankowego dłużniczki dokonanego w sprawie Km 732/12 w dniu 13 marca 2012 r. Skoro zaś skarga ta została już rozpoznana w sprawie I Co 1653/12, to Sąd I instancji słusznie odrzucił ponowną skargę na tę samą czynność Komornika, prawidłowo stosując art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
Z tych zasadniczych przyczyn Sąd Okręgowy oddalił zażalenie jako bezzasadne na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c.
cdn.